بی نام و نشان
موقتا بعدا صاحب پدر مادر می شومبی نام و نشان
موقتا بعدا صاحب پدر مادر می شوم...
        |
:حالا منم به جرات همانکه رسید
ضجه به روایت امروز پر از امید
گاهی به وازه میشود اعتماد کرد
آنام یاس رو نگیر مریم گل سپید
من ملخ
...
پر باز کرده ها
به نیت پرنده شدن
یک شب برای بال ملخ ها دعا کنید.
: اما ملخ سرش که نمیشود دیوار کوتاه بیاید یا نه جست میزند پرنده نمیشود ریشه بخورد چرنده...
وینسنس پتیاره میکند
ایکاش مرد بود
آنجا نشسته بود
آنجا به ساعت جنینی که نمرده بود
تفلک به لحظه پرواز اعتماد کرد
آنجا خلیج وقت داشت هنوز
آری نگشته بود آسیه عاصیه هنوز
بد جور ورپریده سر و گوشش جنبیدنی شده
از ساعت سه رفته تا کوچه
بی غیرت شده پریدم ازخواب ... بله
بله دقیقا ۱۴ سال گذشته بود
این نقطه که ذوب میکنی
جیز میشود به جیب آب
این مادر من است ماهی شده
شکسته است توی خواب
تنها به حذف آن پرنده آسمان پاک نشد
یک آشیانه پر از جوجه اتفاقا کباب شد
هم اتفاقا آنروز جا مانده بود
هم اتفاقا شهید نشد
آسیه خراب بود.
:رگهای گردن ضجه از سال ۶۷ به بعد همت نکرده بود ذره ای چاق شود
کبوتر بچه بودم مادرم...
اولپرنده بود با بالهای سیاه
با مقصدی که برای آسمان مهم نبود .
دومپدرم تیز همان لوی تیو
وقتی پلاس میشد خوب گرفته بود ازش .
سومیه ذره ای کجن تیغار ساکت گپو
حالی که جاش توی حال نیست درش بیار
هیله مواظب پات نخارد قد بی تفاوت اتو.
( خارد دوباره معنی شود تقلای دستهای ما
با زحمت زیاد زیر حصاری پتو )
آخر شبیه ممتونه چشمای سرحدیش
با دست خودم گرفتم از لو تیو گرفتم ازش .
کاسکه فقط خدا بکنت ای دفعه جلد حوآ نبوت
ای دفعه قاب اتاق ما بشت
بمونت گپ ببوت.
:ضجه گریه نکرده بود انموقعکه، حالام فارسی خملی شده از بس ا رو دست کاکاش نوشته بود.
پیچش را که باز میکنی سرفه میکند
پیچش را که باز میکنی سرفه میکند
اهه...اهه...اهه...
امروز هم روزنامه قورت داده است
با یک کمی نمک
من فکر میکنم دهان که باز میکند
مشتی گلوی خاطره اش را نشانه رفته است
دیروز یک ترانه بندری گذاشت
امروز پریدن در آب را خنده کرده است
نقطه.
خاموش میکنم و از پریز میکشم
حالش کمی بد است کبود میشود
این سل گرفته کی خوب میشود؟
یک گوش دیگر برای خودم خریده ام
این هم دوباره امشب سرفه میکند
من هم دوباره شب شده خاموش میشوم.
:اینقدر سرفه کرد که ضجه از خواب پرید
اما صدای سرفه بود و حنجره ای این گوشه ها ندید.
زمستان
زمستان است وسرما
پیکر هر رهگذر راسخت در آغوشی گرفته
هوس بازی چموش است این زمستان
چنان مستانه میبوسد تن گرمت
که از هرم نفسهایش ٬ تمام پیکرت یکباره میلرزد.
هوس بازی چموش است این زمستان...
:سرما برای استخوان اگرچه فاجعست ٬ اما به گوش ها سیلی اشتیاق میزند.
دختر کشمیری
قانون نمازهای یومیه ات چه سخت بود
تنها به سجاده ی دماوند سجده میزدی
خط های کتابی که گنو سرش نشد
با آیه هائی از ( جدید به اتفاق )
معنی شده ( می در آیت شد )٬چه شد؟
هم وزن شعر تو که تفسیر نداشت
گاهی دهن کجی به جمله وحرف بود
قانون نمازهای یومیه ات که سخت بود.
حالا بگو مسح برف را تا کجا میشود کشید ؟
یعنی به کله عباس های سیاه افاقه میکند ؟
بندر عرق نکند به کپرهای من بگو
پاکیزه میشود تن بو گرفته روی کوه ؟
شرمنده شیر اولی شدم که هزار سال پیش
تنها وضوی مرا به آب داغ گرفته بود
کشمیر تو که التماس غسل نکرده بود
ای وای نمازهای تو هنوز سخت بود.
اما تو نغلتیدی روی برف که اسم شود
اقدس/ فریده / شهلا ورپریریده زن علی
این دختر همسایه ما که اسمش سوت بود
با دست خط عجیب و غریبی که بعد تو نسخه شد
خوابیده اند به پشت
توی یخچال ما
شبها قنوت سرد قرچ قروچ میکنند
تنها کسی به گوش ما اذان نگفته بود
از آن نمازهائی که برای تو...
:ضجه نفهمید که قصه ات کی شروع شد ٬چگونه تمام شد
به مناسبت جشن تکه تکه کردن عاطفه ها
این عاطفه دوباره قسمت که می شود
لبخند دارم و نوبت که می شود
من توی صف نمی روم بی خیال عمو
این پاپتی شدن عادت که می شود...
از هندسه شرم کن ٬ به ضریب نان نمی شود از گرسنه باج زندگی گرفت.
ضرغام
شهریور پارسال پیامبر از بین ما رفته بود ، این شعر تکراری دلیلش همین یه نکته بود .
ضرغام
کوچه ای بود که همه ی خانه ها به او ربط داشت
پاهای سرکشی که آرام نمی گرفت
با ردپائی که از سر کفش ها بیرون پرید.
تنها کسی که توی جنگ های صلیبی نمرده بود
ضرغام بود ، که به اندازه ی حجم یک سیب دست داشت
میگفت : خواب دیده ام که با یک کبو تر گرسنه میشود
روی شکم مزرعه پا گذاشت .
از رگ های تزریقی زمین چه سخت آب گرفت تا مشتی گندم
زیر چشم بیابان کبود کرد، اما...
اما گهکمی که هیچوقت صبح نداشت ،
یک شب به احترام شته خواب رفته بود
ضرغام ، پیامبری که شکست خورد
دستی که معجزه درخت را بلد نشد .
میگفت : گفتم که آشنا سرش نمی شود
این خاک همیشه غریبه پرست بوده است
شانی اگر سر کوچه ها چرت می زند
گوچا اگر همیشه پیراهنش خاکی است ،
دستان طارمی اگر پینه بسته بود ،
تنها دلیلش این است ، که برای خودی کار نمی کند
تنها دلیلش این است که خدا حاجی آبادی است
آبادی است .
تنها کسی که توی جنگ های صلیبی نمرده بود ،هفدهم شهریور ۸۷ مرد
خسته شو از خودت ، که همیشه ناراحتی
موسی بندری : بروید بستنی بفروشید
آه ای پیامبر اوللعزم ،موسی
فرستاده ی خدا
این قوم را رها کن که بندری
شاعرنمیشود
ما گوساله پرستان،
ِبافهم یونجه ای ،
از لا به لای مزرعه تو،
یک خط بر نکرده ایم.
این آیه های تو تکراری است
جرجیس پشت من شکسته بود
شیطان شده ایم ما ،
شرمنده ،
به آدم سجده نمکنیم .
جناب استاد ،
به کرات فرموده اید که تنها کسی از نگاه شماشاعر است ، که روزی ۸ ساعت کارشعر کند . قبول
والبته برهیچ کس پوشیده نیست که اگر شاعر مطالعه وتمرین متداوم داشته باشد صد چندان موفق تر و تاثیر گذار تر است واینهابه گستردگی وازگان شاعر و تکنیک در شعر می افزایدو ما این نصیت پدرانه شما را به گوش جان می پذیریم .
اما ، پدر محترم ، استاد گرامی ،
کاش شما هم اگر میشد و مقدورتان بود ، حداقل روزی ۸ دقیقیه تمرین ( مشق یک) شاعرانگی میکردید ، تمرین به اینکه یک بار درمحفلی باشید و کسی را نرنجانید . سخت نیست بخدا
که انگاری شاعر باید عاشق باشد ، عاشق مردمش، تا تلنگر بزندتا شعرش به رقص در بیاورد ، پای چشمی خیس کند و ....
داد هم اگر میزند شاعر ،باید حنجره ی مردم بی صدا و خفه شده باشد نه خنجری به سینه اهل دل و تمناهای نفس وامانده ی خودش متاسفم ،
متاسفم برای شاعری که برای آوانگارد بودن وثبت اسم،ازچکش استفاده میکند ،آنهم توی سر مای که میخ شده ایم به استادی خودش .
اما در مورد ساجده کشمیری فرمودید :
(هر کس بگوید کشمیری شعر گفته و شاعر بوده،یا شعر را نمیشناسد یا ساجده را )
استاد بزرگ ، نقد شعر کشمیری کار درستی است، همانطوری که ما هم نقد داریم ،اما نقد شعر کشمیری نفی کشمیری نباید باشد .هی ی حوصله ندارم و گرنه در این خصوص گلایه بسیار است . در پایان ،زور زدم که بگویم :
با فهم ذره بین هیچ چیز بزرگ نیست!
از من که عاشق نمیشوم بخور!
...وعشق
واژه ایست که خداوند
آن را آفریده ی شهنازی هم خوب نفهمیده
بود ،
ورنه چاکه نمیزد که سیزده سالگیم را
توی آشپزخانه اش تکه تکه کند .
از بچه هوری که با سیلی
توی ماهی تابه ات سرخ میشود از یقه /
پیراهن پرسپولیسی
که سه فصل است توی لیگ هیچ
پخی نشد / در آورده که هیچ / میخواهد برگردد
تو رو خدا / ته دریا / لیدر استقلال نه نمی شوم / صحبت از
شیرنی و
حلاوت عشق میکنی ؟
لج نکن
تا نکردم /
یک نمکدان روی سینه ات خالی خالی
نخور عزیز دلم /
بدون نان و نمک سیر نمی شوی
با بچه هوری که شکمش خار دارد و
«عشق» به دندان
سرش نمی شود .
آلوده شدم به تو
عکاس : غلامرضا محسن پور
از لابلای تو که آب شدی زیر پای من
من شسته نمیشود و باز ضجه میزنم
از وقتی توی خیس جمعه به نکاح علف درآمدی
این چاله برای من آب ندارد و برای تو نان نمیشود
عکاس : غلامرضا محسن پور
آرمات شعر
به جهنم ِ این بندرعباس!
این زمین هم
نمی خواهد به این منوال بچرخد، نچرخد
به جهنّم این بندر عباس!
می توانم
من مورچه ی توی سایه ی خودم از گرما
علفی بگیرم روی این شهر
زمین هر طرف می خواهد بدود!
از هرمز قلعه ی پرغالی ها
سوراخ دندان هایم
در ساروج های زیر دریا کنده شد
تا رسیدیم به این جا
که درست بغل طعم گوش سّید مظفر است
حالا هم که من مورچه
گرما رسیده به اینْ جایم
چرا لگد نزنم به این زمین
بچرخد و بچرخد و از سرگیجه
قطب شمالش را
توی بندرعباس .
این هم شعر زیبایی از سعید آرمات
خاکروبه
...
وقتی که صبح ،
تازه صلاة ظهر از خواب پرید
مرغ سحر قصه اش را برای خاکروبه گفته بود...
: باز خواب میفتد رمضانو ، این ضجه حرام میشود.
هیس
آرام
زیر سر تخته ای به نام سیاه
دستی به صورت اجازه تو چیزی نگو
با خط قرمزی شکسته بود هیس .
اینجا
همه به احترام هیس ،
هیس هیس .
ناظم کلاس را که هیس میکنی ،
جمعه شد
ناظم
کلاس خیس میشود
آبرو نریز .
تصویر آرواره ای که حرف نداشت
با نقطه
نقطه
نقطه
نمره ای که بیست نیست .
تصویر
بچه سر کلاس خورده شد
جا پا
معلمی که ...
درشت
هیس هیس هیس .
ضجه سر آن کلاس همیشه چرت میزد ، تنها همین گوشه که گفتم از آن مدرسه دیده بود .
ضرب العسل
آتش بیار معرکه
همان طور که امروز دستگاه جاز یکی از عوامل اساسی موسیقی به شمار می آید ،درقرون گذشته هم دف و ضرب ابزار اولیه عمله طرب محسوب میشدند .
هر جا که میرفتند آن ابزار را زیز بغل میگرفتند و بدون زحمت میبردند
عاملان طرب در قدیم مرکب بودند از کمانچه کش،نی زن،ضرب گیر،
دف زن، خواننده ،رقاصه و یک نفر دیگر بنام آتش بیار یا نم کن ،که چون از کار مطربی سر رشته نداشته وظیفه دیگری به عهده اش بوده.
پوست ضرب و دف در بهار و تابستان خشک و منقبض می شودو احتیاج دارد که هر چند ساعت آن را با پف نم مرطوب کنند ،این به عهده دایره نم کن بود ، که ظرف آبی در جلویش مینهادند وضرب و دف را نم میداد و تازه نگه میداشت ۰
اما درفصول پاییز وزمستان،پوست ضرب و دف بیش از حد معمول نم بر میداشت و حالت انبساط پیدا میکرد و وظیفه دایره نم کن این بود که به جای آب منقل آتش در مقابلش بگذارد و ضرب و دف مرطوب را با حرارت خشک کند.
با این توصیف به طوری که ملاحظه میشود آتش بیار یا همان داره نم کن ،کار مثبتی در اعمال طرب و موسیقی نداشت مع ذالک وجودش به قدری موثر بود که اگر دست از کار میکشید دستگاه طرب می خوابید.
بنده خواستم بدینوسیله از زحمات بی شائبه این عزیزان که کماکان به شغل شریف خود مشغولند و هر از گاهی اسباب طرب ما را فراهم میکنند تشکر و قدردانی کنم . مع الله و توفیق
آقا اجازه
تیری به سوی ما گرفت ، آقا اجازه
لبهائی از نو پا گرفت ، آقا اجازه
میخواست لبخندی پای انگشتش بپاشی
دستی که اینجا جا گرفت ، آقا اجازه
اول جوابی بودو یک نقطه نمی شد
اما ندیدی ، تا گرفت ، آقا اجازه
شاید به دنبال سوالی تازه میگشت
بی موقع دست و پا گرفت ،آقا اجازه
مردی که از آن گوشه ها شاید خبر داشت
این گوشه ها تنها گرفت ، آقا اجازه
آقا اجازه هست که تابستان بپوشیم
دستانمان سرما گرفت ، آقا اجازه
یک تکه نان از آن دبستان در نیامد
تنها دل بابا گرفت ، آقا اجازه
: این مداد پاک کن خط سرش نمیشود ،مشکل از کاغذو مشکل از مداد نیست .
سرحدی یا بندری؟
بندری........سرحدی
چند وقت پیش جاتان خالی رفته بودیم برای پر کردن اوقات خوش فراغتمان چند تا از این شهرهای اطراف را گز کنیم . البته ما هیچ وقت ندانستیم که چرا اصفهانی ها خوب گز میکنند و معمولا نتیجه اش هم به دهان همه میچسبد ولی ما بندرعباسی ها توی هر بلادی که بخواهیم گز کنیم به محض رویت همگان از ما فاصله میگیرند ، که بعضاْ دهانه این فاصله ها به ده متر هم میرسد ( کور شوم اگر درغ بگویم آ آ آ آه) بعد از نمکی تامل دستگیرمان شد که این جماعت سرحدی( ما بندریها از بابا غلوم که در ۵ کیلومتر شهرمان است به بعد را سرحدی مینامیم واز قدیم الایام یکجور عجیبی از آنها پذیرایی کرده و میکنیم ) به دلیل اینکه ما زیاد حمام آفتاب میگیریم و گاهاْ برنزگیمان تمایلاتی به سمت قهوه ای سوخته دارد، لهذا دچار نژادپرستی شده اند و ما را از خودشان نمیدانند واین برای ما که سابقه فعالیتهای حقوق بشری هم داشتیم بسیار گران آمد ٬ پیرو همین مساله مکاتبات و شکایات عدیده ای به سازمانهای مدافع حقوق بشر ارسال کردیم . که مقبول افتاد .
حتی یکبار هم ما را به عنوان نماینده مردم بندرعباس ، در تلویزیونهای مارک دار خارجی نشان دادند که رییس سازمان حقوق بشر محکم ما را درآغوش گرفته و از شما چه پنهان یک ماچ بزرگ و آبدار هم از لپهای سوخته ما گرفت ، تا بلکه به این روش نمادین ، تشنجاتی که بین ما و این سرحدی ها به وجود آمده فروکش کند ،اما ...
متاسفانه این روش افاقه نکرد تازه از خود ما هم استفاده ابزاری شد.
ناامید شد بودیم که یکباره متوجه شدیم خوشبختانه سازمان بشر دنبال موضوع را ول نکرده و حل این معضل را در چارچوب تعهدات خودش میداند.
موضوع از این قرار است که رییس سازمان بشر دیروز نامه برای بنده ارسال داشته اند مفصل ، که در پایانش برای حل معضل مورد بحث دو سه تا راهکار خوب پیشنهاد کرده اند ، اول اینکه فرموده اند :
۱ . با این امکانات جدید از قبیل کرم ضد افتاب ، پنکیکهای مارک دار و حتی در صورت لزوم با استفاده از جراحی پلاستیک ، می شود رنگ پوست مردم آن ناحیه گرم را تغیر داد
۲ . بندر عباس را میشود به یک نقطه خوش آب و هوا در شمال آن کشور (ایران) منتقل کرد و منتظر باشیم که با گذشت ایام رنگ پوست آن مردم روشن تر شود . ( ولی روش سومشان به ما کارشناسی تر میباشد )
۳ . مجلس قانون گذار آن کشور قانونی تصویب کند که، همه مردم ایران ، حداقل سه ماه از تابستان را به صورت اجباری در سواحل جنوبی گز کنند تا یکجوری تعادل پوستی بین بندری ها و سرحدی ها برقرار شود.
البته مسئولین خودمان هم تمهیداتی دیده و نوید خوش داده اند که انشاا... به همین زودی ها به وحدت ملی دست پیدا میکنیم .
امضا : ذغال فروش بندری
انگشت سبابه
امشب دوباره سرش درد میکند
انگشت سبابه ای که پا میزند به چشم من
قیچی به روی خودش درو میکند حرف را
گونی سر نان شبش را گره نمی زند
امشب دوباره نفس که حبس میکنی
امشب دوباره همان سک سکه همیشگی
من را مسکن دجال پاشوره میکند
یا اینکه رختخواب تا شده ای معجزه میشود
قانون نیمه شب را نوشته ام
این جوجه اردک زشت هم انگار راضی است
من روی تبصره قو حرف میزنم
او هم به اصل ۴۴ گوش میکند
با پاچه های ورکشیده چالوس خواب من
از پیچ این واژه ها هم عبور میکند
هی چانه میزند طای دسته دار
هی ذست من جیم را مرور میکند
شاید که ازدحام مشقها پشت دفترم
از بیسوادی انگشت سبابه ام کم کند
یا چشمی که با سیلی شب سرخ میکنم
فردا برای گوشهایم آبرو شود.
ضجه - به روایتی دیگر
ِِِپشت پاسگاه شعر
...
وقتی
که صبح تازه صلاة ظهر از خواب پرید
مرغ سحر
قصه اش را برای خاکروبه گفته بود .
چاق سلامتی
آمده ام تا تو نگاهم کنی
دیر شد اما آمدیم . یعنی همتی گرد قلمبه سینا امامی و این وبلاگ را پیش کشی برایمان جفت و جور کرد (دمش گرم ) .
حالا گیجی می زنم نمیدانم که باید دندانهای سینا امامی را بشمارم یا کلیدهای کیبورد را ؟؟؟
ولی در هر صورت فکرش را که می کنم می بینم اینجوری بدک هم نیست که پاره آجرهای افکارت را قربال کرده یا نکرده بریزی توی این محیط ول بدهی به امان خدا مابقی اش دیگر به تو ربطی ندارد (خودم ) حالا نوشته اهایت که تزریق شده به دیگری میخواهد دردش بگیرد یا نه ؟ زائو شود ، سقط کند چیزی را که از تو حامله شده ؟ و یا اینکه هیچ مثل پشمک از کنار نوشته هایت بگذرد .
و خوبی بعدی اش این است که وقتی داری این کلمات را کلید می کنی ، میتوانی خمیازه بکشی که زبان کوچکت از بیست فرسخی دیده شود یا اینکه چه می دانم دست بکنی توی دماغت و یا هرکار دیگر . . . و دیگر از این نترسی که وقتی می خواهی با صدای بلند داد بزنی ( من هستم ) یکی ببیند چو کند از فردا که فلانی بلد نیست فیگور آدمهای متفکر را بگیرد ، اصلاً قواره ی این حرفها نیست و غیره .
خلاصه خوشمان آمد خوب جایی است .